"Mozaika" : Rozdział IV

- Pobudka! – na cały dom dało się słyszeć walenie w patelnie.

Isabella otworzyła powoli oczy, będąc już od samego rana zirytowana. Spojrzała na leżącego obok niej Ethana i szturchnęła go. Miał kamienny sen, więc hałas nie robił na nim wrażenia.

- Co jest? – przebudził się, po czym zmrużył oczy wsłuchując się we wrzaski. – To Leo?

- Na to wygląda – przeciągnęła się. – Chyba mu przeszło.

- Tak nagle? – wstał z łóżka i zaczął ubierać naszykowane poprzedniego wieczoru spodnie. – To raczej niemożliwe.

- Może nie tyle, co mu przeszło, ale postanowił się tak tym nie zadręczać. I słusznie  – poszła prosto do łazienki, a Ethan po ubraniu się zszedł na dół do salonu.

Lucky siedział na kanapie bez koszulki, ledwo żywy, wiążąc sobie na głowie swoją ulubioną czerwoną bandamę. Z kolei Sharon była w świetnej formie, od rana wypoczęta i pełna energii chodziła po pokoju i sprawdzała coś w telefonie.

- Gdzie reszta? – spytał Ethan. – Leonardo nas pobudził, a nawet jego tu nie ma.

- Wszystko mi jedno – powiedział Luke, po czym ziewnął i kontynuował. – Ważne, że coś się w końcu dzieję.

- Gówno prawda – do reszty dołączyła Isabella. – Skoro już zaczęło coś się dziać, to nie mogło koło czternastej?

- Daj spokój – Sharon uśmiechnęła się . – Kto rano wstaję, temu co?

- Tego wkurwiasz cały dzień?

Sharon zignorowała zgryźliwość koleżanki, ale po chwili dodała.

- Mogłabyś chociaż używać ładniejszego słownictwa.

- Ja tam lubię moje słownictwo – warknęła blondynka. – Masz z nim jakiś problem?

- Musicie tak jazgotać o samego rana? – westchnęła Leila, która właśnie weszła do salonu. – Słuchać się was nie da.

- Jej to powiedz – mruknęła Isabella i usiadła obok Ethana.

Nagle z kierunku drzwi dało się słyszeć odchrząknięcie. Stał tam Leonardo, a za nim wysoki, zielonooki mężczyzna, o jasnobrązowych włosach.

- Co było powodem twoich wrzasków? – spytał Raven, którego jak zwykle nikt wcześniej nie zauważył.

- Przemyślałem sobie wszystko i postanowiłem przedsięwziąć jakieś kroki – powiedział. – Musimy działać, ale nie możemy tak bez zabezpieczenia.

- Zabezpieczenia to rzecz święta – przytaknął Lucky. – Wiecie ile razy prawie zostałem ojcem? Wyobrażacie sobie to?

- Zabić zanim złoży jaja – Isabella pokręciła głową.

- Nie to miałem na myśli – zauważył Leonardo, jednak nie skomentował bardziej, przyzwyczajony już do Luke’a. -  To jest Ryan – wskazał na mężczyznę koło siebie. – Nasz nowy lekarz.

Zapadła cisza. Sharon przyglądała się nowemu z ciekawością, jednak prawie cała reszta zachowała się dość obojętnie, uznając w domyśle, że to potrzebne. Prawie cała, bo z wyjątkiem Leili, która patrzała na Leonardo jak na potwora. Mężczyzna to zauważył więc kontynuował.

- Musimy się wziąć ostro do roboty, a bez lekarza byłoby nam ciężko.

- Ale żeby tak od razu zastępować Andres kimś innym? – niemal krzyknęła Leila.

-  Wiem, że to…

-  Czyżby?

- Musiałem.

Leila nie mówiąc nic więcej wyszła trzaskając za sobą drzwiami. Leonardo odczekał chwilę od wyjścia dziewczyny.

- Liczę, że nikt inny nie ma podobnych sugestii. Jeśli nie, to Sharon – zwrócił się do niej – Pokażesz Ryanowi skrzydło szpitalne?

Sharon sprawiała wrażenie jakby nic nie słyszała wpatrując się w coś, a raczej w kogoś.

- Sharon – powiedział ponownie oschle, a ta się przebudziła – Nie ważne, Ethan, mógłbyś…

- Już idę – uśmiechnęła się Sharon i ruchem ręki poleciła Ryanowi, żeby szedł za nią.

Leonardo patrzał chwilę jak odchodzą, po czym odwracając się do reszty napotkał zgryźliwe spojrzenie Isabelli.

- Uuu – zaśmiała się – Ktoś tu ma konkurencję.

- O czym ty bredzisz?

- Ja? Oczywiście, że o niczym ważnym – puściła mu oko, a Ethan westchnął.

- Puk puk – powiedział radośnie Lucky, pod drzwiami Leili, jednak nie usłyszał odpowiedzi – Kwiatuszku, otwórz – zawołał, po czym drzwi się uchyliły, a on wszedł do środka.

Leila zakluczyła za nim drzwi i usiadła na łóżko.

- Co jest? – spytała gdy Lucky rozsiadł się obok niej.

Chłopak zlustrował ją dokładnie wzrokiem, po czym objął ją ramieniem.

- Różyczko, wiem, że Ci ciężko, ale to co zrobił Leo, to naprawdę konieczne.

- Tak wiem – westchnęła. – Co nie zmienia faktu, że – urwała i przełknęła ślinę. – Że to trochę za szybko.

- Nie – uśmiechnął się patrząc jej w oczy. – Nie można czekać z czymś takim, trzeba działać, a Ryan jest nam niezbędny. Wiem, że tęsknisz – uniósł palcami kąciki jej ust imitując uśmiech. – Jak my wszyscy, ale żeby więcej do czegoś takiego nie dopuścić, nie możemy stać w miejscu.

Leila już całkowicie się do niego przytuliła i siedzieli tak przez chwilę.

- Dziękuję – uśmiechnęła się. – Jesteś wspaniałym przyjacielem.

- No ba – parsknął śmiechem i poklepał ją po głowie.

Ktoś nagle zaczął dobijać się do drzwi. Leila zerwała się z łóżka i otworzyła je, a w progu zobaczyło zdziwioną Isabellę.

- Czemu się zamykasz – zajrzała do pokoju i na widok Luke’a zdziwiła się jeszcze bardziej – Z nim?

- Rozmawialiśmy – uśmiechnął się jak zwykle.

- Rozmawialiście? – powtórzyła powoli.

- Nie, uprawialiśmy dziki seks i to na twoim łóżku –powiedziała Leila głosem zdradzającym ironię. - Coś jeszcze?

- Dobra, dobra – uniosła lekko ręce do góry na znak obrony i weszła w głąb pomieszczenia wciąż przyglądaj się chłopakowi, po czym przeniosła wzrok na Leilę. – Wiesz co – zwróciła się do dziewczyny. – Teraz to ja nie wiem czy żartujesz.

Leila przewróciła oczami i dała Lucky’emu znać, że wychodzą. Chłopak podniósł się z łóżka szczerząc się do Sharon.

- Nie radziłbym Ci tu siadać – puścił jej oko wskazując na łóżko i wyszedł razem z Leilą zostawiając Isabellę samą ze swoją spaczoną wyobraźnią.

- Muszę Ci coś pokazać – powiedziała Leila i chwyciła go za skrawek koszulki.

Pokierowała się z nim w dół po schodach, po czym wyjściem na dwór.

- Gdzie idziemy? – zaciekawił się, gdy przeszli przez bramkę na podwórko.

- Do komórki – poprawiła kosmyk włosów, który opadł jej na twarz, po czym uśmiechnęła się do Luke’a. – Pokażę Ci nasz ostatni wspólny projekt.

- Twój i Andres?

- Tak – przeszukała kieszenie spodni, gdy znaleźli się pod małą, betonową komórką, a gdy znalazła klucze, weszli do środka, ponownie zamykając za sobą drzwi.

Komórka, jak to zwykle bywa, była zagracona. Po podłogach walały się puste lub nie, pudła, a na regałach panował chaos. Gdzie niegdzie leżały jakieś stare, popsute bronie, które zapewne miały w późniejszym czasie służyć jako części. Pod malutkim okienkiem przy samym suficie, które było jedynym źródłem światła, odkąd żarówka się przypaliła i nikt nie miał czasu jej wymienić, stała podrdzewiała kosiarka.

Leila przykucnęła przy trzecim regale i spod najniższej półki wyciągnęła niewielkie metalowe pudełko, po czym kopiąc kartony usiadła na podłodze i nakazała to samo chłopakowi.

- Wiesz co to? – uśmiechnęła się.

- Wygląda na pudełko – przyjrzał się.

Dziewczyna pokręciła głową i otworzyła je, a w nim było jakieś niewielkie urządzenie owinięte ze wszystkich stron kolorowymi kabelkami.

- Gdybym nie wiedział czym głównie się zajmujesz, to bym w życiu nie zgadł – przybliżył się z fascynacją. – Taka malutka?

- Malutka, a o sile rażenie większej niż dwie spore bomby.

- No nieźle – to było jedyne, co udało mu się wydusić. – Ładne cacko.

- Co nie? – uśmiechnęła się dumnie. – Czeka na specjalną okazję. A najlepiej – spojrzała chłopakowi w oczy. – Na zemstę.

Lucky przyjrzał się jej z ogromnym zainteresowaniem.

- Nigdy wcześniej nie widziałem tyle szaleństwa w twoich oczach – powiedział w końcu.

- Bo go nigdy nie było – wzruszyła obojętnie ramionami. – Dopóki nie odebrano mi przyjaciela.

- To naprawdę szalone – westchnął. – Jestem z tobą.

- A tu masz wszelkie bzdety jak bandaże i strzykawki – Sharon nie przestając się uśmiechać pokazywała Ryanowi zawartość wszelkich szuflad wielkiej stalowej komody.

- Bzdety? – zaśmiał się. – Nie raz uratowały komuś życie.

Sharon popatrzała na niego, czując się trochę zażenowana, ale po chwili na jej twarz powrócił serdeczny uśmiech. Patrząc na zielonookiego chłopaka pokazała mu resztę szpitalika.

- Mogę o coś spytać? – zaczął Ryan gdy przysiedli przy stoliku niedaleko dwóch szpitalnych łóżek.

- Pytaj – podparła ręką podbródek.

- Leonardo nie opowiedział mi co się stało z…

- Andres? – dokończyła za niego, a jej uśmiech lekko przybladł, Ryan przez chwilę poczuł, że to nieodpowiednie pytanie, ale gdy już miał zamiar cofnąć pytanie, dziewczyna kontynuowała – Zginął podczas ostatniej akcji.

- Byliście ze sobą blisko?

- Tu wszyscy jesteśmy ze sobą blisko - spojrzała w sufit. – Jesteśmy rodziną. Choć nie wiążą nas więzy krwi, kochamy się jak rodzina.

- To – zamyślił się. – Naprawdę niesamowite.

- Dlatego – ciągnęła dalej. – Dlatego utrata kogokolwiek tak bardzo boli.

Ryan patrzał na nią pogrążoną we własnych myślach. Nie widział członka mafii. Widział zwykłą dziewczyną, o pięknych niebieskich oczach i kasztanowych włosach opadającym falami na plecy. Widział jak bardzo by chciała, żeby ta rodzina była zwykłą rodziną, nie muszącą się codziennie obawiać o własne życie i życie reszty.

- Wiesz – wyrwał ją z zadumy. – To piekło kiedyś się skończy. I wszystko będzie normalne.

Dziewczyna podniosła na niego wzrok i przeszyła go nim całkowicie. 

- Skąd taka pewność?

- A ile to może się ciągnąć – uśmiechnął się. – Na pewno nie wiecznie.

Patrzeli na siebie chwilę w milczeniu.

- Dziękuję – uśmiechnęła się w końcu od ucha do ucha.

- Zawsze do usług – odwzajemnił uśmiech, a z korytarza dało się słyszeć trzask blaszanych drzwi.

- I jak? – z ciemności wyłonił się Leonardo.

- Wszystko w porządku – Ryan wstał od stołu. – Sharon wszystko mi pokazała.

- To dobrze – posłał jej uśmiech wdzięczności. - Nie wiecie gdzie Raven?

- A ktoś kiedykolwiek wiedział gdzie on jest gdy go nie ma? – stwierdziła Sharon.

- Coś w tym jest, to ja – przyjrzał się im. – Idę szukać dalej. Jak się tu zmaterializuje, to powiedzcie, że go szukam – wyszedł ze szpitalika i pokierował się do salonu, a w holu spotkał Leile i Luke’a wchodzących do środka.

- Świetnie, że jesteś – zwrócił się do Luke’a – Ciebie też szukałem.

- Jakieś zadanie? – spytał.

- Nic wielkiego, chciałem żebyś z Ravenem odebrał dostawę broni, Leila – zwrócił się do niej. – Nie wiesz gdzie on jest? Nie odbiera telefonu.

- Nie widziałam go nigdzie.

- Tak właściwie, to z Tobą też chciałem pogadać.

- Już wszystko okej – uśmiechnęła się. – Przepraszam za tamto.

- O jesteście – z salonu wyszedł Ethan. – Nie widzieliście Isabelli?

- No wszyscy przepadają – rozejrzał się Leonardo.

Nagle na schodach pojawili się oboje poszukiwani.

- Gdzieś ty była? – spytał Ethan swojej dziewczyny. – Wszędzie Cię szukałem.

- W naszym pokoju – odparła szybko.

- Byłem tam.

- Wcześniej też myłam włosy, to może akurat wtedy byłeś – uśmiechnęła się.

- A ty? Ciebie to nigdy znaleźć nie można – Leo fuknął na Ravena.

- A co mam czekać cały czas na ciebie?

- Nieważne – westchnął Leo. – Jedź z Luckym odebrać dostawę.

- Gdzie? – spytał bardziej beznamiętnie niż zawsze.

Leonardo spojrzał na niego jak na wariata.

- No cholera, tam gdzie zawsze! Żyjesz w ogóle?

- Co? Już jadę – wyjął kluczyki od auta, a Lucky poszedł za nim.

- Ostatnio wszyscy jesteście do bólu niekompetentni – Leo otworzył teczkę, którą trzymał w rękach.

- My? – spytała z wyrzutem Isabella. – To ty przez ostatni czas…

- Ciii – uciszył ją przykładając jej zdjęcie do ust. 

Dziewczyna wyrwała mu zdjęcie z rąk. Przedstawiało ono jakiś bar.

-No i? – spytała.

- Jedźcie z Leilą i zrównajcie to z ziemią.

- Po co ja? – zdziwiła się. – Równie dobrze może zrobić to sama, to jej działka.

- Halo, halo – Leila pomachała jej ręką przed oczami. – Nie umiem prowadzić.

- A co ja szofer?!

- Czy ty kiedykolwiek zrobisz to, o co cię proszę, bez zbędnego pierdolenia? – Leo podniósł głos, a blondynka przewróciła oczami.

- No i co się drzesz – mruknęła i schowała zdjęcie do kieszeni, a po  chwili jej i Leili już nie było.

Niebo zdradzało porę późnego popołudnia. Raven siedział za kierownicą czarnego hummera, a Lucky opierał twarz na chłodnej szybie auta, gwiżdżąc.

- Musisz? – spytał Raven, gdy prawie dojeżdżali na miejsce.

- Nudzę się – westchnął.

Raven wjechał na stary parking piętrowy, który już od dawna nie był używany. Na jego drugim piętrze stały dwa auta z widocznie dużymi bagażnikami. Obok nich stało czterech mężczyzn. Jeden z nich w czapce z daszkiem na głowie kiwnął tylko do Ravena, jakby go znał i otworzył oba bagażniki, a inny otworzył bagażnik auta Ravena.

- Nie wysiadamy? – Lucky obserwował jak mężczyźni wyjmują z  bagażników skrzynie.

- Nie ma takiej potrzeby – Raven otworzył paczkę papierosów, wyciągnął z niej jednego i po chwili już rozsmakowywał się wypuszczając dym z ust.

Lucky chwilę się nad czymś zastanawiał, spoglądać kątem oka na zrelaksowanego Ravena. Mężczyźni dalej przeładowywali broń do ich auta, co jeszcze miało trochę zająć.

- Słuchaj – zaczął Luke. – Mogę Cię o coś spytać?

Raven zaciągnął się po raz kolejny nie zwracają uwagi na pytanie kolegi, ale po chwili wiszącej w powietrzu ciszy, zgasił papierosa i wyciągnął następnego.

- Pytaj skoro musisz – odpalił go i zamknął oczy.

- Gdy złapaliśmy Prince’a, a właściwie po tym jak Leonardo zadecydował atak na GP, rozmawiałem z Andres – spojrzał na niego, a gdy nie zauważył zmiany reakcji, kontynuował. – Prince dużo wie. Dużo wiedział o Andres i on powiedział mi, że wiedział też dużo o Tobie i Leili. Nie żebym był ciekawski – zmienił ton i zrobił niezręczny uśmiech, a Raven zaczął się niecierpliwić.

- Pytasz, czy to prawda? – spytał typowo jednostajnym tonem, a Lucky nie odważył się mu przerwać. – Tak, zrobiłem to.

Lucky sam nie był pewien, czy spodziewał się takiej odpowiedzi. Wiedział, że Raven jest zdolny do wielu rzeczy, ale nie spodziewał się, że byłby wstanie zrobić coś takiego. Nie oceniał go. Luke nigdy nie należał do tych, co ocieniają innych. Był po prostu ciekaw, co go do tego zmusiło.

- Niech to diabli – westchnął Raven i uniósł brew patrząc na Lucky’ego. – Ty oczekujesz opowieści?

- Oczekuję, to mocne słowo, ale – uśmiechnął się, a Raven westchnął ponownie i wyrzucił kolejnego wypalonego papierosa przez okno auta.

- Moi starzy pracowali w dużych firmach, rzadko bywali w domu – wzruszył ramionami. – Ale jak już bywali w tym domu, to zamieniali się w cholernych skurwysynów – gdy kończył to zdanie miał już w ustach trzeciego papierosa.

 Jego twarz wciąż nie okazywała jakiegokolwiek przejęcia, jakby opowiadał co jadł na śniadanie, za to Lucky słuchał go w przejęciu.

- Każde swoje zawodowe, czy życiowe niepowodzenie wyładowywali na nas. I to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Jeszcze mogłem znieść to, że tłukli mnie, ale nie mogłem patrzeć jak robią to mojej siostrze – odchylił głowę na oparcie siedzenia i wciągnął do płuc kolejną porcję dymu.

Mężczyzna w czapce z daszkiem popukał w szybę na znak, że mogą już odjeżdżać wyrywając tym samych ich obu z zamyślenia. Kiedy Raven zjechał już z parkingu i zauważył, że Luke czeka na dalszą część historii, kontynuował.

- Nigdy nie zrobili dla nas nic miłego. Widziałem kiedyś jak Leila stojąc pod szkołą i czekając, aż ja skończę lekcję, patrzała jak rodzice jej koleżanki, odbierają ją ze szkoły w jej urodziny  z wielkim misiem. Po powrocie do domu rozwaliłem skarbonkę, w której miałem pieniądze, które udało mi się zarobić na koszeniu trawnika sąsiadów i pobiegłem do sklepu z zabawkami, gdy rodzice tylko wyszli do pracy. Wróciłem z ogromnym ciemnobrązowym misiem i dałem go jej. Nigdy wcześniej nie widziałem jej takiej szczęśliwej. Do czasu gdy jakieś dwa dni później wróciłem ze szkoły i zobaczyłem ja w domu zapłakaną z siniakiem na policzku, tulącą rozprutego misia. Cała agresja i nienawiść, która zbierała się we mnie przez te wszystkie lata, w końcu eksplodowała – zatrzymał się na światłach, spojrzał na pierwszy raz milczącego Luke’a i jak gdyby nigdy nic ruszył dalej – No to obudziłem się w nocy, wziąłem z kuchni największy nóż jaki znalazłem i po cichu zakradłem się do ich sypialni. Stałem chwilę patrząc na ich spokojne twarze, po czym dźgałem ich tak długo, byle mieć pewność, że już nie wstaną – w tym momencie samochód za nimi zatrąbił, a Luke z zasłuchania się w opowieść wzdrygnął się jak oparzony. – To teren zabudowany cymbale – powiedział Raven do odbicia mężczyzny, z auta za nimi, w bocznym lusterku. – Kiedy się odwróciłem, zobaczyłam w progu moją siostrę, która patrzała na to wszystko wielkimi oczami. Wystraszyłem się, że ona teraz boi się mnie, ale ta jak podbiegła do mnie i przytuliła mnie z całych sił. Uciekliśmy stamtąd w miejsce, które jako pierwsze przyszło mi na myśl. Nie daleko naszej dzielnicy, tam gdzie było zdecydowanie mniej domów, ale za to jakich, mieszkał Leonardo. Sam. Znaczy się – poprawił się. – Razem ze służbą. Jego rodzice tam nie mieszkali, oni walali się po drogich hotelach wiecznie w biznesowej trasie. Wiedziałem to, bo chodziłem z nim do jednej klasy. Im to nie robiło, czy jest tam o dwójka dzieci więcej. Przenieśli nas potem tutaj, bo tu Leo chciał iść do liceum,  a tak naprawdę już dawno miał swój boski plan, na to co dzisiaj jest CARDS – przeniósł wzrok na znieruchomiałego Luke’a. – Skończyłem.

- Wow – to było jedyne co udało mu się wydusić. – Jestem – zamyślił się szukając odpowiedniego stwierdzenia. – Pod wrażeniem.

- Nie wiem, czy dziękować. Ja tam jestem z siebie cholernie dumny.

- Cholera jasna, co tak długo?! – Isabella nawoływała przez słuchawkę w uchu, stojąc w aucie pod barem ze zdjęcia.

- Nie mogę teraz gadać, nie rozpraszaj mnie – usłyszała skupiony głos Leili – Trzydzieści sekund, za dwadzieścia spierdzielaj - sygnał się urwał.

Ta tylko westchnęła głośno i zaczęła nerwowo stukać paznokciami w kierownicę, kontrolując samochodowy zegarek. Słyszała tylko swój przyśpieszony oddech gdy zbliżało się przeszło piętnaście sekund od ostatniego kontaktu.

- Dawaj – powiedziała do siebie gryząc wargę. – Cholera jasna! – ruszyła do przodu, patrząc czy Leila nie biegnie za nią. – Rusz dupę! Dawaj – nagle jej uszu sparaliżował pisk od ogromnego wybuchu, który strawił bar za jej plecami.

Po odzyskaniu słuchu odwróciła się. Nie zobaczyła nic prócz ognia i ruin.