"Mozaika" : Rozdział I

Cóż, jeśli chodzi, o częstotliwość postów, to ostatnio szaleję. To coś nowego na tym blogu i raczej nijak związanego z resztą, ale mam nadzieję, że znajdą się Ci, którzy będą mieli ochotę to czytać. ; )

Prolog

- Szybko! - krzyczał Raven biegnąc w ciemności. Jedynym źródłem światła, które jako tako oświetlało im drogę przez opuszczony plac fabryczny, było światło księżyca.

- A co ja niby robię?! - krzyknęła Leila.

Padły strzały.

- Cholera! - złapał dziewczynę za rękaw, po czym pociągnął ją za obalony, ciemny kontener.

Oboje przykucnęli i zaczęli nasłuchiwać. Ktoś podbiegł i przystanął przeładowując broń. Zaczął powoli zbliżać się w ich stronę. Pokerowa twarz Ravena jak zwykle okazywała majestatyczny spokój, a jego siostra skupiła się na uregulowaniu oddechu tak, aby był ledwie słyszalny nawet przez nią samą.

Nagle przez martwą ciszę przedarł się kolejny strzał.

- Czego tam szukasz?

- Sharon - szepnął Raven, po czym padły kolejne strzały.

-Diego, oślepłeś? - spytała z szyderczym uśmiechem stojąc na średniej wysokości murku. Mężczyzna w złości zacisnął zęby.

- Stul pysk! - wymierzył kolejne strzały, które minęły się z celem gdy dziewczyna zeskoczyła z murku i szybko pociągnęła za spust.

Jednak broń wydała z siebie tylko charakterystyczne pstryknięcie, a żadna kula nie wystrzeliła. Dziewczyna spojrzała zszokowana na pistolet i zrobiła krok do tyłu, jednak Diego natychmiast strzelił. Tym razem nie chybił, a Sharon z jękiem opadła na ziemię, trzymając się za ramię, po którym od razu zaczęła spływać krew.

- Ostatnie słowo? - spytał zadziornie Diego.

- Zdechł pies - stojący za nim Raven uderzył go pistoletem w tył głowy. Ten padł z hukiem na beton, a w tym czasie Leila podbiegła do Sharon.

- Jak się trzymasz?!

- Nic mi nie będzie. - uspokoiła ją, gdy ta zaczęła opatrywać jej ramię.

- Musimy zabrać cię do domu - pomogła jej wstać, po czym zwróciła się do brata. - Idziemy?

Rozdzial i

Leila siedziała na skórzanym fotelu w rogu pokoju, obserwując ruchy Andresa. Delikatnie i z niesamowitą precyzją zajmował się ręką Sharon. Męczyły ją wyrzuty sumienia, uważała, że zanim Sharon została ranna, to mogła coś zrobić, coś szybko wymyślić. Jakkolwiek zaatakować Diego.

- Przestań się zadręczać - uśmiechnęła się do Sharon.

- Przepraszam. - wykrztusiła odrzucając do tyłu swoje czarne włosy.

- Za co? Przecież to nie twoja wi... naaa! - krzyknęła, a Leila wybałuszyła oczy.

Andres w palcach trzymał kulę, która wcześniej znajdowała się w ramieniu Sharon.

- Wybacz, że zabolało - powiedział, owijając bandażem jej rękę. - Inaczej się nie dało. No i gotowe - zawiązał go starannie.

Chłopak był lekarzem w CARDS. Według całej reszty był bez wątpienia najbardziej pozytywną osobą, jaką mieli. Zawsze pomocny, dobry i wyrozumiały. We wszystkim potrafił znaleźć dobre strony i przeważnie starał się łagodzić nawet najgłupsze spory, które przeważnie rozgrywały się między Isabellą i Luckym. Jednak nie był on ciapą, która nie potrafi sobie radzić. Był specjalistą od broni, potrafił ją doskonale zakamuflować i to on przeważnie zajmował się jej kupnem. W dodatku świetnie posługiwał się karabinami snajperskimi.

- Dziękuję - Sharon podniosła się z łóżka szpitalnego i rozciągnęła się, uważając na rękę. - Nie chcę więcej przez to przechodzić. Jednak jeśli do tego dojdzie, to mam nadzieję, że ty mnie będziesz opatrywał.

- Następnym razem doradzam ci wziąć więcej amunicji - uśmiechnął się.

- Wezmę nawet trzy razy więcej! - po tych słowach zwróciła się do Ravena, który do tej pory siedział w milczeniu pod ścianą. - Tobie też chcę podziękować. Gdyby nie ty...

- Daj spokój - machnął ręką. - Wszyscy musimy sobie pomagać - wstał spod ściany, a Leila westchnęła topiąc wzrok w podłodze. - Mafia to jedna, wielka rodzina.

- Jestem zmęczona -Leila ruszyła w kierunku drzwi.

Raven spojrzał na nią pytająco. Znał siostrę i wiedział, że łatwo jej nie przejdzie, więc uznał, że nawet nie opłaca się jej przekonywać, bo to nigdy nic nie daje.

- Jak ty coś sobie ubzdurasz to koniec świata - powiedział pod nosem, a dziewczyna rzuciła mu gniewne spojrzenie.

- Nie mogę być po prostu zmęczona?

- Czy ja coś mówię? - wzruszył ramionami.

- Ja też w sumie jestem - powiedziała szybko Sharon i ruszyła za Leilą. - Dobranoc.

- Do jutra - Andres pomachał im na pożegnanie, a one wyszły na korytarz i pokierowały się po schodach prowadzących do wyjścia z piwnic.

Dom, w której wszyscy mieszkali, a właściwie wielka rezydencja, znajdowała się na bogatych przedmieściach Carson City. Mieściły się w niej cztery łazienki, ogromny salon, w którym najczęściej przesiadywali, kila sypialni na piętrze, a także na ostatnim piętrze pokoje typu: biblioteka i siłownia. Ponadto znajdowały się tam tzw. części piwniczne jak skrzydło szpitalne, skład broni i kilka celi na specjalne okazje. Poza domem znajdowały się dwa ogromne garaże, w którym Leonardo, szef mafii, parkował swoje „zabawki".

Dziewczyny po wejściu do holu, aby dojść do swojej sypialni, musiały wejść przez ogromne schody, które na półpiętrze rozdzielały się na dwie strony, z których każda prowadziła do korytarza z kilkoma sypialniami i dwiema łazienkami. Na końcu każdego z dwóch korytarzy rozchodziły się kolejne, węższe schody, które łączyły się na ostatnim piętrze gdzie była reszta pomieszczeń.

Sypialnia Sharon i Leili znajdowała się po w lewym korytarzu. Kiedy już się tam znalazły, Sharon zdjęła buty i rzuciła się na łóżku, a Leila zrobiła to samo. Ich łóżka dzielił szklany stolik, za którym było kilka kontaktów, więc to tam spoczywała lampka, telefony i drobny bałagan, który był zasługą Leili.

- Mamy jakieś konkretne plany na jutro? - spytała Sharon uklepując poduszkę.

- Nie wiem. Leo pewnie powie przy śniadaniu.

Sharon błogo westchnęła i uśmiechnęła się do sufitu, a Leila spojrzała na nią unosząc brew.

- A tobie co?

- Uwielbiam to...

- Nie bardzo rozumiem - ziewnęła Leila, a Sharon usiadła na łózku.

- No wiesz, to jak poza naszymi... zadaniami - zrobiła cudzysłów w powietrzu.

- Zadania, misje - przerwała jej Leila. - Prawie jak „Aniołki Charliego".

- Leila - odrzuciła do tyłu głowę.

- W sumie, to by było nawet fajnie - zaczęła to sobie wyobrażać. - Kurczę. Pomyśl, ja, ty i Isabella!

- Isabella? Już to widzę - odchrząknęła i zaczęła udawać jej głos. - „Zamknijcie jadaczki, bo nie chce mi się słuchać tego bełkotu."

- Tajne agentki, tajne misje!

- Leila! - krzyknęła w końcu.

- Dobra, sorki. Wróćmy do tematu.

- Miałam na myśli to jak żyjemy poza tym wszystkim - położyła nacisk na końcówkę i sięgnęła po batonik leżący na stoliku. - Tak wiesz, normalnie. Jak normalna rodzina.

- Ty to chyba normalnej rodziny nie widziałaś, jak ty Lucky'ego chcesz nazwać normalnym.

- Okej! - krzyknęła. - Jak lekko pokręcona rodzina. Może być?

- Dość delikatnie powiedziane, ale niech będzie. 

Sharon wzięła głęboki oddech i odwróciła wzrok.

- Po prostu cieszę się, że mam was wszystkich.

- Nawet Isabellę? 

- Możesz przestać żartować? - oburzyła się Sharon, a Leila odgrodziła się od niej poduszką. 

- Rozładowuję napięcie.

- To potrzebne?

- Racja. I tak wszyscy umrzemy - powiedziała po czym spojrzała na znieruchomiałą Sharon. - Nietrafiony żart? 

- Nawet bardzo!

Sharon patrzała na nią chwilę w ciszy, a Leila unikając jej wzroku zaczęła sprawdzać coś w telefonie. Siedziały tak chwilę nie odzywając się do siebie, ale Leila długo nie wytrzymała. 

- Co tak cicho, ktoś umarł? - po tych słowach oberwała poduszką i wybuchła śmiechem, a brązowowłosa dziewczyna ukryła twarz w skrawku kołdry. 

- No nie - Leila wzięła głęboki oddech. - Nie mów, że płaczesz.

- Głupia jestem. - odchrząknęła.

- Ale mnie kusi, żeby Ci rację przyznać, no to niech będzie: Tak, jesteś głupie. - obie dziewczyny spojrzały w stronę drzwi, w których stała Isabella z Ethanem.

- O, wróciliście. - powiedziała Sharon.

- Nie! To nasze hologramy! - zadrwiła. - Czemu beczysz?

- A nic takiego.

- Jak tam ręka? - spytał Ethan.

- Dobrze, a wasze zadanie?

- Zadanie! No - zaczął się jąkać, a Leila przewróciła oczami. - Więc, jeśli chodzi o Desert People, to Joseph odebrał dostawę prochów. I to tyle.

- Tego przez całą noc zdążyliście się dowiedzieć?! - wrzasnęła nagle Sharon, aż Leila i Ethan podskoczyli.

- Jeśli masz z tym jakiś problem, to rusz dupę i sama się czegoś dowiedz! - usta Isabelli zmieniły się w cienką kreskę, więc Sharon się wycofała.

Następnego dnia, gdy wszyscy wstali, automatycznie udali się do jadalni. Była pomalowana na jasne kolory, a stół i krzesła również były z jasnego drewna i miały białe obicie. Przy stole było osiem miejsc, a po chwili każde, poza jednym, było już zajęte.

- Miałem cudowny sen! - Lucky wesoło usiadł obok Leili i Andres, jak zwykle jego brazowe włosy, były poskręcane na wszystkie strony i przepasane przez czoło czerwoną bandamą, żeby sprawiać wrażenie uporządkowanych. - Spacerowałem sobie jak zwykle koło domu Withmana, czekając, aż przyniesie to, o co prosiłem.

- Co dalej? - spytała Isabella z wrednym uśmieszkiem. - Potknąłeś się o powietrze, po czym ja z idealnym wyczuciem czasu, przejechałam cię furgonetką.

- Nie - powiedział przeciągle. - Ale lubię jak zgrywasz sukę, więc będę kontynuował - uśmiechnął się. - Słuchajcie! No i tak stoję i stoję, a tu nagle podjeżdża samochód dostawczy pizzerii, w którym były same nagie niewiasty, zakrywające się pizzą tu i ówdzie.

- Oszczędź nam! - załamał się Andres odsuwając od siebie talerz. - Przez twoje chore fetysze straciłem apetyt.

Jednak Luke się nie przejął i mówił dalej.

- Wysiadły i zaczęły mnie nią karmić, oblewając mnie sosem tabasco - spojrzał w przestrzeń, Leila wypluła płatki, a Sharon patrzała na niego z odrazą.

- Odpuść sobie. - Isabella oparła się ręką o oparcie krzesła, a Lucky się wyszczerzył.

- I nagle przyszedł też pan Withman i zmienił się w piękną blondynkę, po czym zaczął wypuszczać ze swoich rąk rozluźniające obłoczki! - jego oczy sprawiały wrażenie jakby się świeciły.

- Czy teraz już skończyłeś? - spytał niecierpliwie Ethan.

- Lucky - Leonardo wszedł do jadalni i zajął wolne miejsce przy stole. - Dołujesz mnie. Nie wiedziałem, że prochy, aż tak mogą przeżreć mózg.

- Ja tak tylko w celach leczniczych. - zrobił niewinną minę.

- Czym sobie na to zasłużyłam? - powiedziała to bardziej do siebie Isabella. - Leo, pozwól mi go zabić, błagam!

- Nie - usiadł do stołu. - Kto wie może się jeszcze na coś przydać.

- Ha! - Luke klasnął w dłonie.

- Na przykład jako żywa tarcza albo mięso armatnie - dodał. - Taki zawsze się przyda.

- Hej, ja tu jestem! - oburzył się. - Ja do was wszystkich pełen miłości, a wy chcecie zrobić ze mnie mięso armatnie. A gdzie miłość?! Gdzie pokój?!

- Powiedział ten, który ostatnio wysadził całe zaopatrzenie DP* w powietrze. - zauważyła Sharon.

- Nie myl życia zawodowego z prywatnym. - uniósł ręce w geście obronnym.

- Eee, tak - Leo odwrócił od niego głowę i zwrócił się do reszty. - Z racji tego, iż jestem fenomenalnym hakerem...

- Ja ci pomagałem. - zauważył Ethan.

- Z racji, że jestem fenomenalnym hakerem, udało mi się zdobyć ciekawą informację.

Leo rozejrzał się w koło, a każdy dalej zajmował się jedzeniem lub cichymi rozmowami między sobą.

- Z racji tego, iż jestem fenomenalnym hakerem - powtórzył.

- Podasz mi masło? - Sharon zwróciła się do Andres.

- Chciałem wam przekazać...

- Masła już chyba nie ma, przynieść ci margarynę?

- Jakbyś...

- Zamkniecie się do cholery?! - uderzył w stół, a wszyscy umilkli patrząc na niego jak na wariata. - Dziękuję! Dowiedziałem się, że Marlon będzie dziś w jednym z kasyn w Salt Lake City, więc uważam to za świetną, a nawet prześwietną okazją na wydobycie większej ilości informacji na temat DP.

- Ale Salt Lake City? - westchnęła Leila. - Przecież to kawał drogi.

- O! No to zapewne się ucieszysz, że ty tam jedziesz.

- Co?! Dlaczego? - odstawiła z hukiem kawę.

- Cóż, jesteś specjalistką od dywersji.

- Nie! Po prostu zawsze dostaję najbardziej przypałowe role!

- Coś w ten deseń - ze spokojem dokończył herbatę omijając przeszywający wzrok Leili. - No, ale przecież nie jedziesz sama. Isabella i Sharon też jadą.

- No chyba nie? - Isabella była równie roztrzęsiona co Leila.

- Masz te swoje „Aniołki Charliego". - zaśmiała się Sharon.

- Rozbestwiacie się coś - Leo stwierdził podniesionym tonem. - Chyba wyznaczyłem wam jasne zadanie?

- Jeszcze właściwie nie powiedziałeś co mają zrobić. - odezwał się w końcu Raven.

- Ach, racja. Plan jest taki!

- To kretyński plan! - powiedziała już któryś raz z kolei Leila, jadąc z resztą terenówką przez pustynne krajobrazy.

- Musisz tak zrzędzić? - Isabelli, która siedziała na miejscu obok kierowcy, powoli kończyła się cierpliwość, a Sharon w ogóle nie przysłuchiwała się ich rozmowie, skupiona na przebrnięciu autem przez burzę piaskową.

- Tobie łatwo mówić, nie musisz robić za prostytutkę!

- Nie robisz za prostytutkę - powiedziała machając ręką jakby odganiała muchę. - Raczej za wieczornie rozwiązłą, młodą kobietę, która szuka partnera do tańca na dzisiejszy wieczór.

- Skoro tak to ujmujesz, to może się zamienimy?!

- Ani mi się śni.

- Czy ty w ogóle patrzysz na mapę? - Sharon zwróciła się do Isabelli, która właśnie wygrzebała z torebki pilniczek.

- A nie masz GPS'a?

- Widzisz go gdzieś tu?! - zatrzymała samochód.

- Brawo! - krzyknęła Leila. - Czyżbyśmy się zgubiły? Kto by pomyślał?

- Miałaś patrzeć na mapę! - warknęła Sharon, a Isabella była zbyt pochłonięta piłowaniem paznokci. - Spójrz na mnie!

- Codziennie jestem do tego zmuszana, odpuść mi.

Sharon zrobiła w miejscu kilka niekontrolowanych ruchów, po czym położyła głowę na kierownicy.

- Ja zaraz wybuchnę.

- Czemu nie? - drwiła dalej Leila. - Może ktoś ujrzy wybuch i nam pomoże.

- Nie pomagasz! - krzyknęła na nią Sharon.

- Rozładowuje napięcie!

- Wręcz przeciwnie! To twoja wina! - zwróciła się do Isabelli, która spojrzała na nią wzrokiem niewiniątka.

- Jak to moja?!

- Mówiłam, że masz sprawdzać mapę!

- A ja Ci powiedziałam, że ty tu nie rządzisz.

- Proszę! - Sharon wyłączyła silnik w akcie rezygnacji. - Masz swoje „Aniołki Charliego"! 

Nastała cisza. W koło był tylko piasek, a na zegarze dochodziła godzina 16:00. Isabella dalej była pochłonięta własnymi paznokciami, Sharon stukała nerwowo palcami w kierownice, a Leila wierciła się niespokojnie.

- Może chociaż włącz muzykę? - spytała po dziesięciu minutach Leila.

- Nie, bo ona włączy jakieś gówno. - powiedziała pod nosem Isabella, a Sharon wysiadła z auta. - Oj, jaka drażliwa.

Nagle drzwi od strony Isabelli otworzyły się, Sharon wyciągnęła ją siłą z pojazdu, po czym sama szybko do niego wróciła i ruszyła z piskiem opon.

- Tego się nie spodziewałam.

- Zamknij się, bo skończysz tak samo!

Leila przylgnęła do siedzenia, w obawie o własne miejsce.

- Dobra. - przeciągnęła, po czym odwróciła się, by zobaczyć w oddali kopiącą piach Isabellę. - A nie przesadziłaś? Wiesz, pustynia to raczej nie jest miejsce z idealnymi warunkami do życia.

- Dla gada w sam raz.

- Gad czy nie gad, Leo się wkurzy.

Sharon wzięła głęboki oddech, po czym chcąc nie chcąc zawróciła, po wściekłą rudowłosą dziewczynę. Gdy tylko zatrzymała auto, znalazła się w nim Isabella.

- Pojebało cię do reszty?!

- Masz rację, nie powinnam była wracać. - ruszyła przed siebie, a Isabella klnęła jeszcze coś pod nosem.

- Wiesz w ogóle gdzie jedziemy? - spytała wreszcie Leila.

- Nie mam bladego pojęcia.

- Trudno, żebyś miała. - mruknęła Isabella, a Sharon znów musiała powstrzymywać swoje i tak wiotkie nerwy.

- Może zadzwoń do Ethana - zaproponowała Leila. - Wiecie, te auta na pewno mają jakiś chip, czy coś. Może uda im się nas namierzyć i nas poprowadzą.

- To nie taki zły pomysł. - powiedziała Sharon i szturchnęła Isabellę łokciem.

- Nie będziesz mi mówić, co...

- Dzwoń! - wrzasnęła, a ta w pośpiechu zaczęła grzebać w torebce, a po chwili wyjęła telefon. - Daj na głośnik.

- Już, już. - przeszukała kontakty i wybrała numer swojego chłopaka.

Z telefonu zaczął się wydobywać dźwięk nawiązywania połączenia.

- Już za mną tęsknisz, kochanie? - powiedział subtelnym głosem Ethan, a Sharon i Leila prawie się udławiły od śmiechu.

- Zamknij się! Mam Cię na głośniku, idioto!

Zapadła cisza, a z głośnika wydobywały się tylko stłumione dźwięki uderzania czymś ciężkim o metal.

- Cześć dziewczyny. - powiedział po chwili, jak gdyby nigdy nic, podczas gdy twarz Isabelli przybrała barwę dojrzałego pomidora. - Coś nie tak?

- Zgubiłyśmy się na pustyni. - odezwała się Sharon. 

- Nie wzięłyście mapy?

Leila i Sharon spojrzały ostentacyjnie na Isabellę, która próbowała nie zwracać na nie uwagi.

- No proszę was! Kto teraz korzysta z mapy?! Mamy najnowszą broń, a nie stać nas na pierdolonego GPS'a?!

- Masz jakiś sposób, żeby nas poprowadzić czy coś? - spytała Leila. - Jakieś mikro chipy?

- Nie jesteśmy detektywami. Po co nam chipy we własnych autach?

- W razie gdyby na przykład ktoś się zgubił na pustyni!

- Zakładamy, że w naszych gronach są ludzie z przyzwoitym poziomem IQ.

- Mówisz o swojej dziewczynie. - zaśmiała się Sharon, a Isabella wyglądała jakby miała ochotę komuś wydrapać oczy.

Przez telefon dało się słyszeć huk góry przedmiotów, spadających z półek, który pociągnął za sobą falę tego samego dźwięku.

- Co ty tam robisz? - zdziwiła się Leila.

- Eee - zaciął się. - Przyszła dostawa broni, a ktoś musi ją poukładać. 

- Niedługo nie będziemy mieli nawet tego. - Isabella podparła głowę ręką.

- Hmm - zamyślił się Ethan. - W sumie mógłbym was namierzyć przez sygnał komórki.

Dało się słyszeć, że Ethan zmienia swoje położenie. Sharon odetchnęła z ulgą, bo miała wrażenie jakby ta droga miała się nie kończyć, zaś Leila, widząc, że burza piaskowa się uspokoiła, otworzyła okno, żeby wpuścić do auta trochę powietrza.

- Chwila - oburzyła się Isabella. - Możesz mnie namierzać przez sygnał mojej komórki?!

- Właściwie - Ethan zaczął się jąkać, a Isabella zaczynała wyglądać jak mityczna meduza.

- Easy, Izzy! - Leila poklepała ją po ramieniu.

- Mówiłam, że macie tak do mnie nie mówić!

-Jak? - wtrąciła się Sharon. - Easy, Izzy?

- Nienawidzę was wszystkich. Ciebie też cholerny stalkerze. - powiedziała do telefonu i odwróciła się w stronę okna.

- Nigdy nawet nie użyłem tej opcji, po to, żeby cię szpiegować! - chłopak próbował się jeszcze bronić, ale wiedział, że w dyskusji z kobietą, a tym bardziej Isabellą, nie ma żadnych szans.

- Mniejsza o to - popędziła go Sharon. - Prowadź nas.

- Ach, tak.

Chwile się nie odzywał, a Sharon jechała dalej mając już dość tego całego piasku i kaktusów.

- Jesteście już bardzo blisko autostrady - powiedział. - Jak do niej dojedziecie, skręcacie w lewo, a stamtąd już prosta droga, poza tym są znaki.

- Ile to czasu zajmie mniej więcej? - Sharon starała się dojrzeć miejsce przed sobą, w którym mogła by pojawić się autostrada, jednak wciąż widziała tą samą prostą drogę.

- Jakieś czterdzieści minut jazdy, a z autostrady około dwadzieścia.

- Okej, wielkie dzięki.

- Nie ma za co, a tak w ogóle - nie dokończył, bo Isabella się rozłączyła.

- No nie bocz się. - Leila uśmiechnęła się do niej w lusterku.

- Daj spokój, przynajmniej siedzi cicho.

Isabella posłała jej tylko groźne spojrzenie, ale dalej się nie odzywała.

Tak jak mówił Ethan, po około czterdziestu minutach jazdy były już na autostradzie.

- To ja się już przebiorę - powiedziała niechętnie Leila zasuwając zasłonki w oknach, po czym zdjęła z wieszaka czarny worek i wyjęła z niego długą, czerwoną suknię. - Czemu zawsze ja muszę to robić?

- Jesteś stworzona do roli dziwki. - usta Isabelli wykrzywiły się we wrednym uśmieszku.

- Masz rację. Mam tylko udawać prostytutkę. Gdybyś ty to miała zrobić, mogłabyś przez przypadek zbyt wczuć się w rolę.

- Zgaszona. - pstryknęła palcami Sharon, a Isabella nie odezwała już się do końca drogi.

Po niedługim czasie znalazły się na parkingu przy kasynie. Isabella również już była przebrana w swoją granatową, krótką sukienkę.

- Plan jest taki. - zaczęła Sharon.

- I kto znów Cię mianował na szefa?

- Weź skończ już - ofuknęła ją. - Leila - spojrzała na nią. - Zdjęcie widziałaś, musisz go tylko wyhaczyć i zaciągnąć do pokoju. Łatwizna.

- No bardzo. - westchnęła i poprawiła mikrofon ukryty w kolczyku.

- A ty - zwróciła się niechętnie do Isabelli. - Siedź przy barze i czekaj na sygnał od Leili. Zachowuj się naturalnie.

- Kto jak to, ale nikt nie zachowa się bardziej naturalnie przy barze niż ja.

- Nie wątpię.

- A ty co będziesz robić, jeśli można wiedzieć? - Isabella zmarszczyła brwi, a Sharon uśmiechnęła się dumnie.

- W razie nie powodzenia wkraczam do środka, a tak to kontroluje sytuację z auta. - przeładowała karabin.

- No tak, czyli nie robisz nic, a brudną robotę zostawisz nam. - Isabella poprawiła makijaż i wyszła z auta.

- Ty pójdziesz za pięć minut.

- Tak, tak. - powiedziała mocując różnej wielkości noże do paska na udzie.

- Po co ci to?

- Przezorny zawsze ubezpieczony. - odrzuciła włosy, a po umówionych pięciu minutach weszła do środka.

Od razu dopadł ją zapach cygar i drogiego alkoholu, zaś pomieszczenie wypełniały dźwięki rzucanych na stół żetonów. Wszystko wyglądało jak z typowego filmu poruszającego tematykę hazardu.

- Nie dam rady - powiedziała patrząc na stoliki do pokera. - Dajcie mi chociaż 200 dolców i działamy dalej!

- Nie poszłaś tam grać! - w słuchawce odezwał się głos Sharon.

- Poproszę szkocką z lodem.

- A ty nie poszłaś tam pić!

- Miałam wyglądać naturalnie, tak czy nie?

- Z kim ja pracuję.

Leila wzięła głęboki oddech, potrząsnęła energicznie głową i znów przyjrzała się ludziom grającym w pokera.

- Widzę go - szepnęła, gdy zobaczyła mężczyznę ze zdjęcia. Był młody, wysoki i miał lekki zarost. Ubrany był w drogi garnitur, a jego ciemno-niebieskie oczy nie zdradzały w trakcie gry żadnych emocji.

- Idź.

- No to idę. - przytaknęła i ruszyła zgrabnym krokiem w kierunku stolika, przy którym grał Marlon, ale nie podeszła. Stanęła nie daleko, tak by ją widział. Oparła się o ścianę i zaczęła mu się bacznie przyglądać.

Gdy mężczyzna zgarniał kolejny stos żetonów, odchylił się na krześle i widząc ją uśmiechnął się do niej nonszalancko. Leila odwzajemniła uśmiech i wolnym ruchem ruszyła w kierunku baru, a mężczyzna zabrał żetony i poszedł za nią.

Leila znalazła miejsce przy barze i wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z Isabellą, która siedziała kilka krzeseł dalej.

- Dobry wieczór. - powiedział Marlon siadając koło niej, ta szybko odwróciła się w jego stronę.

- Witam - uśmiechnęła się. - Widziałam jak grasz. Długo w tym siedzisz.

- No - zaśmiał się. - Jakiś już czas. Jesteś stąd?

- Nie. Mieszkam w Waszyngtonie.

- To ładny kawał drogi - jednym ruchem ręki wezwał barmana. - Ale co tu robisz? E, napijesz się czegoś?

- Ma wprawę. - zaśmiała się Isabella.

- Poproszę szampana.

- Kobieta z klasą - spojrzał na nią zalotnie, a Leila starała się nie rozpraszać słysząc ogłuszający śmiech Isabelli. - Tak więc - upił łyk wisky. - Co cię sprowadza do Teksasu?

- Pasjonująca okolica i ludność.

- Czyli?

- Cóż - zarzuciła lekko włosami. - Może atmosfera w jakimś stopniu. Tu są też zupełnie inni mężczyźni.

- Sharon, powiedz, że to nagrywasz!

- Nie pomyślałaś, że wyglądasz dziwnie, jak tak siedzisz i śmiejesz się nie wiadomo z czego?!

- A jacy według Ciebie jesteśmy? - przybliżył się do niej.

- Na pewno bardziej męscy, jak czarne charaktery ze starych westernów. - uniosła wzrok w górę.

- To twój typ?

- Powiedzmy. - wróciła do niego wzrokiem, a on przeczesał ręką włosy.

- Pasuję do niego?

- To się okażę.

- Raven musiałby ją teraz widzieć, zaraz by się kolesiowi odechciało. - Isabella znów próbowała się nie śmiać, podczas gdy Leila i Marlon zaczęli się kierować na piętro, gdzie znajdowały się pokoje. - Wychodzą.

- Dobra, czekaj na sygnał.

Mężczyzna zamknął za nimi drzwi, po czym przylgnął do dziewczyny i zaczął całować jej szyję. Obkręcił się z nią szybko i wtedy usłyszał jak coś upada na podłogę. Marlon spojrzał w dół i od razu podniósł kolczyk, by podać go dziewczynie, jednak w absolutnej ciszy, która zapanowała dało się słyszeć ciche nawoływania Isabelli.

- Masz mnie za idiotę? - uśmiechnął się sarkastycznie i w jednej chwili jego ręka ścisnęła gardło Leili.

Ta z całej siły kopnęła go w brzuch i powaliła mężczyzna na podłogę. Marlon od razu złapał ja za nogę i pociągnął do ziemi, po czym wstając chwycił ją za rękę i uderzył nią z całej siły w ścianę. Otumaniona postarała się odzyskać ostrość widzenia, a gdy to się stało, zobaczyła Marlona celującego do niej z broni. W jeden chwili wyjęła nóż spod sukienki i rzuciła nim prosto w udo napastnika, który wrzeszcząc, strzelił.

Nagle drzwi z hukiem wypadły z nawiasów, a w pokoju pojawiła się Isabella, która z całej siły uderzyła mężczyznę deską, z którą wpadła, w głowę, sprawiając, że stracił przytomność.

__

* Skrót od Desert People: mafia stanu Teksas.