"Mozaika" : Rozdział VI

Po pożarze we wcześniejszej rezydencji CARDS Leonardo miał prawdziwe urwanie głowy. Na samym początku musieli się przenieść na drugi koniec Nevady do Ely gdzie znajdował się dom, który Leo odziedziczył po dziadkach. Co prawda był mniejszy od poprzedniego, ale z punktu widzenia ludzi średniozamożnych wciąż był wielki.

 Pomijając potrzebę natychmiastowej przeprowadzki, jako szef musiał załatwić wszystkie sprawy z policją, która bardzo zainteresowała się zdarzeniem, gdy okazało się, że było to celowe podpalenie. Na szczęście CARDS, ze wszystkich mafii, mieli najlepsze wtyczki w rządzie i w policji, zatem gdy strażacy po zagaszeniu całego terenu znaleźli ślady broni, zdarzenie udało się zatuszować. Jednak zatuszowanie sprawy przed policją, nie oznaczało zatuszowaniem jej przed CARDS.

W ciągu ostatniego miesiąca stracili dwóch członków z czego dwoje innych jeszcze o tym nie wiedziało. Jedynym pocieszającym faktem w ich sytuacji, było przetrwanie, a także zwyciężenie Nocy Cichych Zabójców. Jednak teraz nie mieli zaplecza do dalszych działań. Cały zapas broni spłonął, a sprowadzenie go teraz nie dość, że trwało by długo, to byłoby niebezpieczne z powodu że za dużo szumu ostatnio wokół CARDS się działo, by nie potrzebnie się wychylać.

Leonardo czuł, że będzie musiał zrobić coś, czego miał nadzieję nie mieć nigdy konieczności robić.

- Wiadomo kiedy Raven  i Isabella wrócą? – spytała Leila gdy spotkała Leo na schodach, który wciąż chodził, to telefonując to z laptopem, wiecznie zajęty.

- Co? – spojrzał na nią oderwany od zajęcia, a ta utkwiła w nim wzrok – Ach, tak. Wracają wieczorem. Wysłałem Ravenowi SMS’a z nowym adresem – skręcił w stronę kuchni, a Leila dalej szła za nim.

- Nic nie powiedziałeś – powiedziała, a mężczyzna się zatrzymał – Nie wiedzą co się stało, prawda? – spojrzała na niego wyczekująco, a Leo westchnął i odwrócił wzrok.

- Takich rzeczy nie przekazuje się telefonicznie – postawił czajnik na gazie, wyjął kubek i zasypał go kawą – Chyba rozumiesz.

- Tak, ale – zawahała się – Jej chłopak – urwała – Mogłeś ją jakoś przygotować  - podparła ręką brodę.

- Możliwe – westchnął – Ale jak można kogoś przygotować na takie wieści – usiadł naprzeciwko dziewczyny – Co miałem powiedzieć: „Przyjeżdżajcie pod ten adres, mam złe wieści. Przygotujcie się na najgorsze”? Wiesz ile takie zdania w człowieku stresu wywołują.

- Coś w tym jest – przyznała.

Kuchnie wypełnił dźwięk piszczącego czajnika. Leo posłał Leili lekki uśmiech i podszedł do kuchenki. Dziewczyna siedziała w milczeniu rozmyślając nad wieczorną rozmową.

- A wy co tacy markotni? – do kuchni weszła Sharon cała w skowronkach, a Leila na jej widok przewróciła oczami, co Sharon zauważyła – O co ci chodzi?

- Mi? – spytała dziewczyna z typowym dla siebie sarkazmem – O nic mi nie chodzi, a powinno?

Sharon zmarniał humor i ustępował miejsce irytacji. Leo usiadł z kawą do stołu całkowicie ignorując jej obecność.

- Co was ugryzło?

- Przecież nikt nic nie mówi -  powiedziała z politowaniem w głosie, co Sharon jeszcze bardziej zirytowało.

- No właśnie wiem, a jeśli już coś mówicie to same zgryźliwe uwagi! Co ja wam takiego zrobiłam?

- Może to, że teraz na przykład drzesz się bez powodu? – odezwał się Leo z rezygnacją w głosie- Okres, czy masz tak od dziecka?

Sharon słysząc to zacisnęła szczękę jakby powstrzymywała się przed komentarzem, ale po chwili wzięła głęboki oddech i wróciła do nich wzrokiem.

- Macie zamiar pracować i żyć w takich warunkach?

- Masz zamiar pracować z nami i żyć mając w dupie to co się dzieję? – odpowiedziała jej pytaniem Leila, a Sharon wybuchła.

- Słucham?! Ja mam wszystko w dupie?! Też nie jest mi teraz dobrze, wiesz?!

- Tak? – spytała przeciągle Leila niemal już kładąc się na stole i przewiercając Sharon wzrokiem pełnym niechęci – Jakoś to co się stało nie przeszkadzało Ci w ślinieniu się i flirtowaniu z Ryanem.

- A co moje prywatne sprawy mają z tym wspólnego?!

- Otóż mają – uśmiechnęła się ironicznie Leila – Jest jeszcze coś takiego jak odrobina empatii i wyczucia sytuacji, wiesz?

- Czyli teraz co – Sharon wrzeszczała coraz bardziej, co widocznie wystawiało na próbę cierpliwość Leo – Ktoś umarł i teraz zawieszamy życie i siadamy w kółeczku?!

- Nie ktoś tylko Ethan! – Leonardo wstał uderzając rękoma w stół, aż Sharon podskoczyła – Słyszysz co ty mówisz? Umarł nasz przyjaciel, członek naszej rodziny, a Ty nazywasz go „kimś”?! – uspokoił się trochę, po czym dodał – Nikomu twoje szczęście i serduszka nie przeszkadzają, ale nie mów, że nas coś ugryzło – usiadł z powrotem do stołu – To ty się zmieniłaś.

- Teraz jako swoich najbliższych – dodała Leila – Traktujesz tylko Ryana.

Sharon nic już nie powiedziała tylko odwróciła się na pięcie i wyszła.

Obie walizki znalazły się już w samochodzie Ravena. Isabella siedziała oparta na masce auta, czekając na niego.

- Co ty tam jeszcze robiłeś? – spytała gdy wyszedł z domku.

- Szukałem telefonu – powiedział mijając ją i wsiadając do samochodu, a dziewczyna zrobiła to samo i ruszyli.

- Powiem Ci –zaczęła – Że można to potraktować jako wakacje. Może mało ekskluzywne, ale zawsze jakieś.

- Nie zdawałaś się czuć mało ekskluzywnie – powiedział z naciskiem na ostatnie słowo, a Isabella wzniosła wzrok ku niebu.

- Bardzo śmieszne.

- Nie zaprzeczyłaś – zauważył.

- Zamknij się – uderzyła go w ramię.

- Chcesz, żebym doprowadził do wypadku?

- Zaraz ja doprowadzę do Twojego wypadku – mruknęła, a mężczyzna położył jej rękę na kolanie.

- Nie zrobiłabyś tego.

- Dlaczego tak myślisz?

- Bo jesteś tylko blondynką.

Isabella wściekła strąciła jego rękę ze swojej nogi i odwróciła się do okna, a ręka Ravena i tak wróciła na wcześniejsze miejsce.

- Nie chce mi się nawet myśleć, o tym co nasz czeka – westchnęła – Tylko zszargają mi nerwy, mogłam mu wysłać SMS’a.

- Nie można takich rzeczy załatwiać przez telefon, nie jesteś szmatą.

Dziewczyna spojrzała na niego zszokowana, co Raven zobaczył dopiero po chwili.

- Co Ci jest?

- To chyba najmilsza rzecz jaką ktoś mi powiedział.

- Chciałbym Cię bardziej pocieszyć, ale muszę Cię bardziej zestresować.

- Ja się nie stre…

- Oczywiście- przyznał sarkastycznie i kontynuował wcześniejszą myśl – Leonardo wysłał mi adres pod który mamy przyjechać.

- I co w tym złego? – spytała obojętnie.

- Mam złe przeczucia, coś się stało.

- Cholera – mruknęła – Jakbym mało zmartwień miała.

- Traktujesz nasz związek jako zmartwienie?

- Nie o to chodzi – westchnęła z rezygnacją – Ach, wy baby – odwróciła się w stronę okna, a Raven uśmiechnął się do siebie.

Gdy Leila i Leonardo weszli do salonu zobaczyli tylko śrubokręt przelatujący im przed oczami, a z kanapy dało się słyszeć przekleństwa rzucane przez Lucky’ego.

- Całkiem Ci szajba odbiła, czy to był zamach na moje życie? – spytał Leo, a chłopak wyjrzał zza kanapy.

- Myślę, że to się łączy – powiedziała ze śmiechem Leila, ale gdy zobaczyła minę Lucky’ego, uśmiech ustąpił miejsce zatroskaniu.

Wyglądał całkowicie jak nie on, choć z zewnątrz na pierwszy rzut oka nic się nie zmieniło. Jak zwykle jego długie włosy były w całkowitym nie ładzie, a koszulka jednej z ulubionych kapeli była wygnieciona. Jednak Luke, tak jak zawsze był radosny, tak teraz jego oczy nie okazywały żadnej pozytywnej emocji.

- Chyba zostawię was samych – Leo poklepał Leilę po ramieniu i ulotnił się w ciszy niemal jak Raven.

Dziewczyna usiadła obok Lucky’ego i od razu zobaczyła jego pokrwawione ręce. 

- Co ci się stało? – chwyciła go za nadgarstki przyglądając się ranom – To trzeba opatrzyć!

- To nic takiego – uśmiechnął się mimowolnie – Wszystko mnie po prostu wkurwia i nic mi nie idzie.

- To powód, żeby się ciąć? – uniosła w zastanowieniu brew.

- Co – spojrzał na nią zszokowany, a gdy zorientował się, że to ironia, odpowiedział – Nie, to ten cholerny śrubokręt – postarał się by przywrócić swój typowy nastrój i spojrzał złowrogo na leżący w kącie śrubokręt – Znowu w życiu mi nie wyszło – zaśpiewał, po czym napotkał głębokie spojrzenie dziewczyny wyczekujące jakiejś odpowiedzi – Nic mi nie jest, naprawdę.

- A gdzie kwiatuszku? – udała oburzenie – Już nie jestem twoim kwiatuszkiem? Spadłam do poziomu byle krzaka?

Lucky tym razem zaśmiał się szczerze i spojrzał ciepło na dziewczynę.

- Zawsze byłaś, jesteś i będziesz moim kwiatuszkiem – mrugnął do niej.

- Więc co jest nie tak?

Chłopak wziął głęboki oddech i odchylił się na oparcie kanapy.

- Brakuje mi Ethana.

Dziewczyna od razu przytuliła się do Lucky’ego.

- Jak nam wszystkim – powiedziała cicho – Dziwnie tak. Najpierw Andres, teraz Ethan. Nie da się do ich braku przyzwyczaić – spojrzała w górę na twarz Luke’a i zobaczyła jak ociera oko – Ty płaczesz?

- Nie! Coś ty – pokręcił głową – Coś mi do oka wpadło – uśmiechnął się szeroko – Albo ktoś.

 Leila również zaczęła się śmiać i przytuliła się bardziej do chłopaka, po czym wstała.

- Chodź – poleciła mu.

- Gdzie?

- Gdziekolwiek. Jakiś spacer, czy coś – wzruszyła ramionami.

- Nie – westchnął przeciągle – Naprawdę nie mam ochoty.

- Jak wolisz – ruszyła do drzwi – Mam coś do dokończenia, jak coś to jestem u siebie.

Lucky odprowadził dziewczynę wzrokiem.

 - Leila – zawołał za nią.

- No co? – odwróciła się, a chłopak chwilę na nią patrzał.

- No ten. Dzięki.

- Drobiazg – uśmiechnęła się serdecznie – Od czego są przyjaciele? – powiedziała i wyszła, a Lucky upadając na kanapę, uderzył się ręką w czoło.

- Przyjaciele.

Raven podjechał pod budynek, którego adres wskazał mu Leonardo. Isabella patrzała na niego skwaszoną miną, a gdy mężczyzna wyłączył silnik, mocnym uściskiem złapała jego nadgarstek.

- Wracajmy.

- Gdzie? Do tego lasu? – spojrzał na nią z niedowierzaniem – Myślałem, że do zbyt mało ekskluzywne miejsce jak na kogoś o twoich standardach przebywania – powiedział drwiącym głosem, ale Isabella nie sprawiła nawet wrażenia urażonej komentarzem.

- Już wolę mieszkać tam – burknęła

- Czy ty się boisz?

- To nie tak, że się boję – fuknęła i puściła jego nadgarstek, gdy ten wyjął kluczyki ze stacyjki – Nie chcę mi tłumaczyć tego Ethanowi, a tym bardziej słuchaj wyrzutów reszty Szanownego Zgromadzenia Wtykaczy Nosów w Nieswoje Sprawy.

- Długo na tym myślałaś, czy to artystyczna improwizacja.

Tym razem komentarz nie został zignorowany.

- Wiesz co? Jesteś bezczelny – wysiadła z auta trzaskając drzwiami.

- Drzwiami mojego auta się nie trzaska – powiedział pod nosem.

- Mówił Pan coś?

- Już nie jesteśmy na „ty”?

- Nigdy tak do końca nie byliśmy – odparła dumnie.

- Racja –kiwnął głową – „O Boże”, to też nie moje imię.

Isabella patrzała na niego w ciszy, a do Ravena zaczęło docierać, że przesadził.

- Nienawidzę cię, zabiję cię we śnie – ruszyła do drzwi, zamaszystym ruchem odgarniając włosy.

- Oczywiście – powiedział pod nosem i ruszył za dziewczyną.

Isabella nie bawiła się nawet w ceregiele typu: pukanie do drzwi. Weszła od razu czując się jak u siebie.

- Gdzie komitet powitalny? – wrzasnęła tak, że jej głos odbił się echem po korytarzach.

- Tęskniłem – powiedział z ironią Leonardo wychodząc z salonu i masując obolałe ucho, po czym uśmiechnął się serdecznie, ale dość drętwo – Dobrze, że nic wam nie jest.

- Co to za miejsce – spytała rozglądając się – Niby ładnie, ale mniejsze niż poprzednie.

- To nasz nowy dom.

- Em, to fajnie – zrobiła krzywą minę – A co ze starym.

- Chodźcie do salonu usiąść – wskazał im miejsce, w które mieli się udać.

Isabella przewróciła oczami. Nie mówienie rzeczy wprost było jedną z rzeczy, która najbardziej ją drażniła. Raven wziął głęboki oddech jakby wyczuł zbliżającą się ciężką rozmowę.

W salonie cała reszta już na nich czekała. Leila wyszła na przywitanie brata, ale reszta pozostała na swoich miejscach.

Uwaga Isabelli skupiła się na Sharon. Dziewczyna siedziała w rogu pokoju, na kanapie z Ryanem. Chłopak wyglądał normalnie, ale Sharon miała minę nawet bardziej arogancką niż Isabella ma z natury, co ją samą bardzo zdziwiło.

- Masz kija w dupie? – rzuciła jej na powitanie.

- Miło znów cię widzieć – uśmiechnęła się zgryźliwie.

- Nie licz, że odpowiem ci tym samym.

- Proszę, nie zaczynajcie – Leonardo przyłożył dłoń do skroni – Musisz, właściwie musicie coś wiedzieć.

- Wy też, ale widzę, że się palisz do wyjaśnień – mówiła podirytowana.

- Poprzedni dom padł ofiarą podpalenia.

- Weź mów normalnie, a nie jak prezenterka wiadomości po menopauzie – zniecierpliwiła się – Sam podpaliłeś?

Leonardo przełknął gniew.

- Prawdopodobnie to GP.

- No dobra, takie rzeczy się zdarzają – powiedziała – I gdzie Ethan, bo mam do niego ważną sprawę.

Wszyscy nagle sprawili wrażenie poruszonych, a w gardle Isabelli ugrzęzło złe przeczucie.

- Ethan nie żyję – powiedział szybko Leonardo, a Isabella stanęła jak wryta.

Raven ruszył w jej kierunku patrząc z wyrzutem na Leonardo.

- Pospieszyłeś się z informacją.

- Miałem to powiedzieć przez telefon?

Isabella nie słuchała ich rozmowy. Choć wydawało się z zewnątrz, że przeżywa utratę Ethana, to wewnątrz kłębiła jej się całkowicie inna myśl. Jak w obliczu tej informacji ma powiedzieć, że jest z Ravenem. Czuła jak wielkiego linczu padnie ofiarą.

                Poczuła na ramionach czyjeś dłonie.

                - Isabello – Leonardo spojrzał na nią, a ta wyrwała się od myśli i spod byka spojrzała na niego – Trzymasz się?

                - Weź się ogarnij – strząsnęła jego ręce – Nic mi nie jest.

                Leo patrzał na nią szokowany jej reakcją.

                - Rozumiem, że…

                - Daruj sobie słowa pocieszenia, bo czuję się dobrze.

                - Ja pierdole – warknął Lucky z kanapy – Twój chłopak nie żyję do cholery, a ty zero reakcji?!

                - Och, przepraszam – uniosła ręce geście obronnym – Śmiem wątpić co do egzystencji mojego faceta.

                - Co masz przez to na myśli? – Leila spojrzała na nią domyślając się o co chodzi, ale jeszcze sama w to niedowierzając.

                - To będzie dobre – zaśmiała się Sharon.

                - Stul pysk – rzuciła Isabella w jej kierunku, po czym spojrzała na Leilę – Dobrze myślisz. Nie miałam zamiaru z nim zrywać przez telefon.

                - Że co – Lucky wstał z kanapy – Do czego zmierzasz?

- O Boże – Leonardo opadł na fotel nie próbując nawet hamować rozwoju wydarzeń.

- Ja i Raven jesteśmy razem – powiedziała jednostajnym tonem – Interpretujcie to jak chcecie. W dupie mam wasze zdanie, co powinniście wiedzieć od tego długiego wspólnie spędzonego jakże radośnie czasu.

Leila spojrzała na brata zdziwiona, ale nie było jej oczach widać złości, czy też żalu. W przeciwieństwie do Lucky’ego, z którego emanowała wściekłość. Jego usta zmieniły się w cienką kreskę, a w oczach widać było jak mało brakuje, żeby bomba wybuchła.

- Żadnych komentarzy? – spojrzała po wszystkich Isabella – Bo przygotowałam paczkę maści na ból dupy.

- Gdy twój chłopak umierał, dawałaś dupy innemu? – Lucky wycedził przez zęby.

- Uważaj – powiedział Raven z uśmiechem, co nie było dla niego normalną reakcją.

-Odnoszę wrażenie, że moja dupa, to moja sprawa.

- Dziwka – warknął, po czym padł pod ciężarem Ravena, który w przeciągu sekundy rzucił się na niego.

- Odszczekaj to, szmaciarzu.

- Ani mi się śni!

Raven zaczął okładać Luke’a pięściami, a ten próbował się bronić, choć nie miał tyle siły co swój przeciwnik. Zapanował ogromny chaos.

- Puść go, do cholery! – słyszał Raven jak przez mgłę pogrążony w masakrowaniu Luke’a, po czym jego pięść automatycznie się zatrzymała kiedy przed jego oczami pojawiła się Leila zakrywająca Lukcky’ego – Zabijesz go! – wrzasnęła na niego, a Raven niemal prawie się ocknął i zobaczył pokrwawioną twarz swojej ofiary w objęciu swojej siostry.

Nikt wcześniej nie widział Ravena w takim stanie i każdy zachował bezpieczną odległość nawet nie próbując go powstrzymać , robiąc w duszy rachunek sumienia ze swojego tchórzostwa.

Raven otumaniony wstał z podłogi, a w głowie wirowały mu słowa siostry. Nikogo innego nie słyszał, tylko szumy. Własna siostra się go wystraszyła.

Nie mówiąc nic chwycił swoją dziewczynę za rękę i wyszedł z nią z salonu.

                - Co z ciebie za kretyn! – Leila krzyknęła wściekła roztrzęsionym głosem na Leonardo – Nawet nie starałeś się pomóc.

                Leonardo nawet nie zaprzeczył. Czuł, że dziewczyna ma rację. Ta wróciła wzrokiem do Luke’a, który zaciskał i otwierał powieki próbując się pozbyć mroczków sprzed oczu.

                - Jak się czujesz? – spytała nerwowo – Ile palców widzisz? – wyciągnęła mu trzy palce przed oczy, a chłopak zmrużył je by uzyskać jako taką ostrość widzenia.

                - Tak – wypalił.

                - Nic mu nie jest – powiedział ze śmiechem Leonardo próbując rozluźnić atmosferę – Ty – zwrócił się do Ryana – Zabierz go do skrzydła szpitalnego, może mieć jakieś wstrząśnienie – Ryan nie zareagował na ton w jakim się do niego zwracano i skupił się na poranionym Luckym.

                - Wstrząśnienie? – parsknęła śmiechem Sharon – Niby czego?

                - Nie pytałem Cię o nic – Leo ruszył w stronę wyjścia – Pogadam z Ravenem – rzucił przez ramię.

                - Nie – Leila odeszła wciąż wściekła od Lucky’ego – Ja pójdę. Mnie nie zabiję – wyminęła Leonardo nie obdarzając go nawet spojrzeniem. 

                - Nie żałuję – Luke splunął krwią na dywan, a Leo westchnął.

                - Facet – zaczął przeciągle.

                - No co? Może się mylę? – wstał z pomocą Ryana z podłogi.

                - Nie, ale do cholery – wskazał na plamę na dywanie – On jest wart fortunę.

                Lucky rozumiejąc szczerą chęć rozbawienia go przez Leonardo, odwzajemnił uwagę uśmiechem, po czym skrzywił się z bólu.

                - Wypiorę – powiedział gdy wychodził z Ravenem z salonu.

                - Nie zrobisz tego – zauważył Leonardo.

                - Cieszy mnie twoja inteligencja – zniknął z Ryanem w korytarzu do piwnicy.

                Raven siedział na łóżku w swoim nowym pokoju, ukrywając twarz w dłoniach. Isabella stała pod ścianą i nawet nie drgnęła.

                - Musiałaś?

                - O ci chodzi?

                - Czy ty nie potrafisz powiedzieć czegoś w taki sposób, żeby nie spowodować zbędnego zamieszania?

                -  Zamieszanie byłoby tak czy siak – jej głos się załamywał co Raven po chwili zauważył i przekrwionymi oczami spojrzał na dziewczynę, ta patrzała na niego praktycznie nie mrugając i nie odstępując od ściany na krok

                - Proszę cię – jego głos zmienił się w ciepłą barwę – Nie bój się mnie – wstał i ruszył w jej kierunku.

                - Raven – zaczęła – Nie boję się ciebie – wyszła mu naprzeciw i przytuliła się do niego – Nie przejmuj się tym wszystkim, to moja wina.

                Mężczyzna spojrzał na nią nie dowierzając temu co usłyszał.

                - Ani słowa – wróciła do normalnego tonu, ale nie wyszła z jego uścisku.

                W tym momencie do pokoju wpadła Leila wchodząc niemal z drzwiami.

                - Zostaw nas samych – rzuciła Isabelli, a ta oderwała się od Ravena przygryzając w nerwach wargę i patrząc na dziewczynę, z której czarne włosy były całkowicie roztrzepane.

                - Bo co?  Zrobisz mi to samo co szczotce?

                -Isabella – powiedział już ze spokojem Raven, a ta westchnęła i wyszła uderzając Leilę w przejściu ramieniem.

                Leila poczekała, aż się oddali nie odrywając wzroku od brata. Poczuła, że na twarzy robi jej się ciepło i machinalnie otarła ręką oczy.

                Raven ruszył, żeby przytulić siostrę, a ból, który poczuł gdy ta zrobiła krok w tył tak skręcił mu wnętrzności, że sam się zatrzymał.

                - Co to kurwa miało być? – spytała beznamiętnie wciąż płacząc.

                Mężczyzna udawał niewzruszonego.

                - Na mnie to nie działa –dodała – Jestem twoją siostrą jakbyś zapomniał.

                - Zasłużył sobie – powiedział krótko.

                - Na to, żeby prawie go zabić?

                - Nikogo nie miałem zamiaru zabijać, choć tak: na to zasłużył.

                - Nie twierdzę, że nazywając Isabellę – urwała – tak jak ją nazwał, miał rację. Ale to jak zareagował na jej zachowanie nie powinno cię dziwić.

                - To nie jest wytłumaczenie jego słów.

                - Tak samo jak jego słowa nie są powodem, żeby się na niego rzucać, do cholery! – wybuchła – Mogłeś go zabić! Przestałeś nad sobą panować!

                - To nie tak – zaprzeczył stanowczo, po czym spojrzał na nią z zastanowieniem – Od kiedy ty go tak bronisz?

                - Nie odwracaj kota ogonem, poza tym od zawsze!

                Raven odgarnął włosy próbując się uspokoić. Leila przyglądała mu się, tym razem już z troską.

                - Mogłem go zabić – przyznał jej rację – Taki już jestem.

                - Nie jesteś taki, do diabła! – przytuliła się do niego – Nie jesteś mordercą – powiedziała niemal szeptem, a emocje Ravena, ponownie tego dnia puściły i dziewczyna czuła spływające po jej ramieniu krople – Nie jesteś maszyną. Też masz emocje. Nie jesteś maszyną do zabijania – spojrzała na niego – Nie byłeś i nie jesteś mordercą, rozumiesz?

                Raven przytulił ją do siebie mocniej i spojrzał ku górze.

                - Wybacz mi - powiedział cicho.